Om half 7 zaten Gerard en ik in de auto voor de reis naar Zuidwolde, Dr.

Om 9 uur start de Steenbergeres marathon. Perfecte weersomstandigheden. Samen met Eddy (bekende van Twitter en Strava) loop ik met 15 anderen de aanloopronde van een kleine kilometer om daarna het rondje van ca. 6 km op te pakken wat dus 7x moet worden gelopen.

Rustig kletsend maak ik kennis met Eddy (ook een doel) en opeens beseft Eddy dat we verkeerd lopen.

Met zijn kennis van het parcours lopen we tegengesteld een iets andere route maar dat pakt voor de kilometers goed uit gelukkig. Daarna kunnen we de gewone route weer vervolgen. Het is een heel lastig rondje. Veel vals plat en de ondergrond varieert van stevig bospad, naar keitjes, gravel, klein stukje asfalt. Langzaam (ook een doel) probeer ik zo te lopen dat ik de 42+ km in een tempo zonder negatieve of positieve split kan halen.

Dat lijkt tot ca. 29 km te lukken.  Langzaam word ik misselijk. Het drinken lukt niet meer. Dan krijg ik opeens kramp in de voeten, niet tegelijkertijd in beide, maar wisselend, en langzaam kruipt die kramp omhoog, de kuiten in. Ik besef dat mijn schoenen hieraan debet zijn, en bel Gerard (die wandelt in de buurt) en vraag hem mijn reserve, oude, schoenen zo klaar te zetten dat ik die aan kan trekken.

Gelukkig is hij dichtbij en de schoenen staan klaar. Helaas waren mijn kuiten er ook klaar mee. De kramp trekt zo vol en super heftig erin dat ik op het bankje instort en mijn horloge uitzet. De gehele linkerkant, heup en daarboven, staat helemaal strak. Het is echt heel pijnlijk.

Iedereen snapt dat ik stop. Jammer, maar het zat er die dag gewoon niet in.

Achteraf besef ik dat ik mijn voorbereiding veel te perfectionistisch heb uitgevoerd. In mijn drang om het zo goed mogelijk te doen, heb ik het flink verklooit. Kan je ook weer een les uit halen. Niet op (zo goed als) nieuwe schoenen starten en niet te veel suikers gebruiken. Er zit een grens aan wat je verdragen kan.

Malaga gaat het worden op 10-12! Maar dan beter.